Het dorp Westzaan

Leuk dat je mijn website bezoekt. Mijn site kost geld voor onderhoud en beheer. Bestel je wel eens iets via bol.com? Dat is mooi. Ik krijg een commissie van 3% van de aankoopsom als je via mijn linkjes bol.com besteld. Zo kan ik een deel van de kosten betalen.

Ja! Ik wil dat aukjeshobbys blijft bestaan en bestel voortaan via een link op de site. Ik ga nu naar bol.com.

Ik wil eerst meer informatie en ga naar  http://www.aukjeshobbys.nl/133528243

Ik had nooit gedacht, dat een lied mij deed beseffen, dat het eens mijn leven was. Het dorp, waar ik geboren ben. Ik zag weer het tuinpad van mijn vader met de hoge populieren in de tuin. We hadden ook een slager in het dorp, al heette hij geen Van de Ven. Er was een kar met paard, maar dan van de schillenboer. De schillen en het groenteafval gingen naar de boeren voor het vee.

Tja, wat leefden we eenvoudig toen. En inderdaad, als kind kon je niet weten dat het ooit voorbij zou gaan. De kinderen uit de klas en een juffrouw op de fiets het zegt iedereen, die opgroeide in een dorp, wel iets.

Er was een stille revolutie op het platteland. Wat er allemaal veranderd is kunt u lezen in het boek Andere tijden in het dorp. Klik hier voor meer informatie. 

Hieronder volgt een persoonlijk verhaal van Christine van der Wilden. Ze groeide op in Westzaan. Wanneer ze het lied van Wim Sonneveld hoort, gaat ze in gedachte terug naar haar jeugd. Ze wil graag deze herinneringen met jullie delen.

Veel kinderen leven nu in een hectische tijd. Mijn jeugd op het platteland verliep rustig en vredig. Ik herinner me nog de zomers, er leek geen eind aan te komen en het was altijd mooi weer. Als het regende bleef je natuurlijk niet binnen. Laarzen aan en dan op straat banjeren en door de plassen stampen. In de herfst rook je de rottende bladeren en zocht je al kruipend door de struiken naar rare beestjes.

Vroeger als kind at ik van alles wat ik buiten vond. Eikels deed ik doormidden als een pinda en daar deed ik een beetje roomboter tussen. Of ik zocht de stengels van zuring waar ik op kauwde. De bloemen van de dovenetels waren lekker zoet.

Als kind was ik gek op vissen. Eerst met een eigen gemaakte hengel. Dat was een roede van een gordijntje en het haakje was een kromme speld. Gevolg, door de gladde speld viel de vis er steeds af. Later kreeg ik een echte hengel met een echt haakje. Urenlang kon ik dan aan de waterkant zitten vissen en turen naar de dobber. Omdat ik wel eens dorst kreeg tijdens het vissen ging ik niet naar huis om wat te drinken maar dronk ik gewoon uit de sloot. Ik had een leeg blikje bij me en gebruikte dat als beker. Dat er iets verderop een huis stond met een houten plee boven het water daar dacht je als kind niet aan.

's Winters ging ik natuurlijk schaatsen. Ik had houten doorlopers met oranje banden die altijd nat of bevroren waren. Toen ik iets ouder werd kreeg ik de zwierschaatsen van mijn zus. Dat waren ijzers, die ik op de hakken en tenen van mijn rubberen laarzen kon aandraaien. Dat was een hele vooruitgang, hoewel de boel wel eens losschoot.

Rijke buurmeiden uit het dorp reden op echte kunstschaatsen met witte schoenen. Ik had nooit verwacht ooit zulke schaatsen te hebben. Maar toen ik twaalf jaar was, kreeg ik ze met Sinterklaas. Eerst moest ik nog wennen aan die kartels die vooraan zaten, dus om de haverklap viel ik op mijn knieën.

oen kwam de lange winter van 1963, de winter dat Reinier Paping de Elfstedentocht won. Een buurjongen pakte de auto van zijn pa en reed over de bevroren sloten. Alle buurtgenoten hingen aan die auto en zo lieten wij ons voortslepen. Toen die winteTr lang ging duren heb ik mijn kunstschaatsen verruild voor hoge noren. De overgang van kunstschaats naar noren was wennen, want nu kon ik geen rondjes meer draaien of vloeiende bochten maken. Maar het rijden op noren had ik snel onder de knie. Lekker ''pootje over'' handen op de rug en mooie lange slagen maken, dus ideaal voor lange tochten op de sloten rond ons dorp.

1Andere965 ging ik trouwen en verliet ik mijn geliefde dorp.