Een dubbeltje

Vanaf mijn derde jaar kreeg ik zakgeld. Elke zaterdag kreeg ik een dubbeltje van mijn moeder. Volgens mij was dit muntje, het kleinste centje van de wereld. We gingen naar de markt om groente en fruit te halen en daarna naar de andere kramen om iets uit te zoeken. Ik wou graag kauwgom, kleurpotloden en een kleurboek. Mijn moeder legde uit dat een dubbeltje daarvoor niet genoeg was.

Ik kon twee pakjes kauwgom kopen met liedjesteksten voor vijf cent per stuk. Voor kleurpotloden en een kleurboek moest ik sparen. Ik begreep het niet helemaal. Ik koos een pakje kauwgom en gaf een stuiver terug aan mijn moeder. Die stopte het thuis in een spaarpot. Bij het pakje kauwgom zat een plaatje met een liedjestekst "How much is that doggy in the window". Mijn moeder sprak geen Engels, maar toen we op een dag Patti Page het liedje op de radio hoorden zingen, haalde mijn moeder de tekst erbij en samen zongen we mee: "How much is that doggy in the window? I do hope that dog is for sale. Woef woef".

Ik kon elke week een pakje kauwgom kopen en een stuiver in mijn spaarpot doen. Mijn moeder begreep dat het lang zou duren voor ik een blik kleurpotloden en een kleurboek bij elkaar had gespaard. Gelukkig bewaarde ze in een doos zegeltjes, die ze bij verschillende artikelen kreeg. Met een kinderschaartje mocht ik de zegeltjes uitknippen. De Castellakopjes, die je ontving bij aankoop van Castella zelfreinigend wasmiddel, plakten we op een kaart. 

Toen de kaart vol was, gingen we samen naar de kruidenier om de kaart in te leveren. En dan kreeg ik een gulden. Samen met het geld uit de spaarpot kon ik echte Caran d' Ache kleurpotloden kopen en er was geld over voor een kleurboek. Onlangs vond ik in de keukenla een ouderwets dubbeltje. Het kleinste centje van de wereld! Ik was ontroerd, door de herinnering aan een tijd die niet meer bestaat.